Lehen estrategian, nanoegituraketari dagokionez, nanoegituren diseinu-parametroak jaso ondoren, aurreko urtean aurkitutako zailtasunak gainditu dira, eta nanoegiturak zuntzetara transferitzeko zeharkako prozedura bat garatu da; prozedura horri esker, horien estaldura sentikorra nanoegituratu ahal izan da, eta, hala, haien detekzio-ahalmena hobetu egin da.
Bigarren estrategiari (biofuntzionalizazioa) dagokionez, bigarren urte honetan zuntzak substantzia jakin batzuen detekzio selektiborako erabili nahi ziren. Adibide diana gisa, arrautzaren alergeno bat eta azaleko uren toxina bat aukeratu ziren.
Hala, batetik, protokolo bat garatu da obomukoidea detektatzeko; arrautzaren alergenoetako bat da hori, eta haren agerpena adierazi egin behar da produktuen etiketetan. Protokolo hori zuntz optikoko sentsorera eraman da, eta lagin artifizialak prestatu dira elikagaien industriako lan-azalerak simulatzeko.
Bestalde, protokolo bat garatu da mikrozistinak, eutrofizazio-prozesuan dauden uretan dauden substantzia kaltegarriak, aztertzeko. Konposatu horrek zailtasun gehigarri bat du: pisu molekular txikia du. Horregatik, neurri-formatu lehiakorra eskatzen du, sentsore horietan lehenago probatu ez zena eta proiektuan arrakastaz garatu dena. Emaitza horiek erakusten dutenez, OPTISENS proiektuan garatutako biofuntzionalizazio-protokoloaren bidez, zuntzak biosentsore berrerabilgarri, kuantitatibo, azkar eta sinple gisa aplika daitezke. Eta beste substantzia batzuk detektatzeko atea irekitzen du, erabilitako antigorputza aldatuz besterik gabe.
